fin, el/la: sust. Aición y efeutu de facer lo último [de daqué] o de llegar a lo último [de daqué]. 2 Parte última [d’un espaciu, d’una cosa, d’un procesu temporal]. 3 Conxuntu de circunstancies [que se quieren llograr]. Nun sé qué fin busquen con esa aición. 4 Intención, idea o actitú [cola que s’empobina un actu hacia’l llogru d’un oxetivu]. || Al cabu y al fin, *espresión qu’introduz un enunciáu apoyando daqué dicho con anterioridá. || Al fin y al cabu, *espresión qu’introduz un enunciáu apoyando daqué dicho con anterioridá. || En fin, como conclusión. || Fin del mundu, sitiu remotu, perlloñe. || Por fin, *espresión qu’indica que daqué se llogra llueu d’un procesu abegosu. 2 *Espresión con que se refuerza’l final d’una enumeración, d’una socesión de coses.