pena, la: sust. Sentimientu desagradable [que produz desgana, gana de llorar]. 2 Cosa o persona que causa un sentimientu desagradable [que produz desgana, gana de llorar]. 3 Compasión o dolimientu [por daqué o daquién]. Nun tien pena por naide. 4 Castigu [que pon un xuez, una autoridá a daquién que comete un delitu]. || Allá penes, *espresión que s’emplega p’amosar desinterés polo aludío. || Alma en pena, apaecíu, ser sobrenatural [que s’apaez a daquién]. 2 fam. Persona [mui ruina, enxencle, de pocu espíritu]. || Ameritar la pena, ser dignu de [ocupase d’él o d’ello], de [esforciase por él o por ello]. 2 Resultar beneficioso [daqué a daquién]. || Ánima en pena, apaecíu, ser sobrenatural [que s’apaez a daquién]. 2 fam. persona [mui ruina, enxencle, de pocu espíritu]. || De pena, permalu, de carauterístiques enforma llamentables. || Merecer la pena, ser dignu de [ocupase d’él o d’ello], de [esforciase por él o por ello]. Esi trabayu merez la pena. 2 Resultar beneficioso [daqué a daquién]. Nun te merez la pena facer el viaxe. || Pagar la pena, ser dignu de [ocupase d’él o d’ello], de [esforciase por él o por ello]. 2 Resultar beneficioso [daqué a daquién]. || Pena capital, castigu de muerte [que pon un xuez]. || Valir la pena, ser dignu de [ocupase d’él o d’ello], de [esforciase por él o por ello].